Sensei Κατερίνα Λουκοπούλου

Κατά την διάρκεια του Πανελληνίου συνεδρίου αυτοάμυνας, είχα την τιμή να δω και να γνωρίσω ένα μεγάλο κομμάτι του καράτε, την Sensei Κατερίνα Λουκοπούλου. Παλαιότερα, είχα δει διαφορά βίντεο σχετικά με επιδείξεις και παρουσιάσεις από την ζωή της ,επειδή όμως δεν είχα σχέση με την τέχνη του καράτε ήταν σχεδόν αδύνατο να την συναντήσω. Τελικά, για καλή μου τύχη, και κυριολεκτώ όταν το λέω αυτό, την συνάντησα στο συνέδριο αυτό το Σαββατοκύριακο.

Πολλά μπορούν να λεχθούν για ένα δάσκαλο σχετικά με την ικανότητα του, τον βαθμό του, την εμπειρία του, αυτό όμως που τον διακρίνει και τελικά τον ορίζει ως δάσκαλο είναι η ταπεινότητα και η προσφορά του στους άλλους.

Η Sensei Λουκοπούλου ήρθε στο συνέδριο αυτοάμυνας φορώντας άσπρη ζώνη, απέναντι από όλους εμάς που όταν εκείνη μεσουρανούσε δεν είχαμε πιθανόν καμία σχέση με τις πολεμικές τέχνες. Ήρθε με άσπρη ζώνη, σαν άγραφο χαρτί, για να μάθει, ακόμα και στην ηλικία της, κάτι από εμάς τους νέους. Αν αυτό δεν είναι ο θεμελιώδης λίθος του Δάσκαλου τότε ποιος θα ήταν; Δέχεται να μάθει από εμάς στα της 70 χρόνια, δέχεται να συνυπάρχει το παλιό με το νέο, και περισσότερο από όλα, χωρίς να συναγωνιστεί κανένα μας. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται και η Sensei όχι μόνο τον κερδίζει αλλά μας βοηθά να κατεβούμε από το άσπρο άλογό μας και να καταλάβουμε ότι για όλους κάποτε θα έρθει η ώρα να σβήσει το αστέρι μας. Και τότε τι; Θα μετράνε τα Dan; Θα μετράει η θέση σε κάποια ομοσπονδία και οι δημόσιες σχέσεις; Θα μετράει η δύναμη; Θα μετράει το ποιος είναι καλύτερος; Όχι.

Το μόνο που θα μετράει, κατά την γνώμη μου, είναι το πώς θα μας κοιτάζουν όλοι οι άνθρωποι που συναντήσαμε εντός και εκτός του τατάμι, και το τι θα βλέπουμε κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέπτη. Η αλήθεια ότι ο καθρέπτης κόβει σαν ξυράφι και πως ότι βλέπουμε σαν είδωλο εκεί βλέπουν και οι άλλοι σε εμάς. Αυτό είναι που μετράει…